«دیوید جویت» استاد علوم زمین، سیاره‌ها و فضا از دانشگاه کالیفرنیا گفت: «احتمال مشاهده دنباله‌دار «C/2017 K2 PANSTARRS» که به اختصار با نام K2 می‌شناسیم، در روز چهارشنبه یا پنج‌شنبه وجود دارد، زیرا این دنباله‌دار از منظومه شمسی عبور می‌کند – اما برای دیدن آن به یک تلسکوپ کوچک و یا حداقل یک دوربین دوچشمی نیاز است.»

دنباله‌دار K2 در ۲۱ می ۲۰۱۷ توجه کارشناسان تلسکوپ «Panoramic Survey» هاوایی و «Rapid Response System» را به خود جلب کرد. کارشناسان می‌گویند: «تصاویر پیش از کشف این دنباله‌دار مربوط به سال ۲۰۱۳ بعدا پیدا شد.» جویت از آن زمان تاکنون بر روی این دنباله‌دار مطالعه می‌کند.

به گفته ناسا، زمانی که این دنباله‌دار بین مدارهای زحل و اورانوس در فاصله ۱٫۵ میلیون مایلی از خورشید کشف شد، میلیون‌ها سال بود که درحال سفر بود. این فاصله ۱۷ برابر فاصله زمین تا خورشید است.

وقتی تلسکوپ فضایی هابل ناسا آن را ثبت کرد، K2 دورترین دنباله‌دار ورودی فعالی بود که تا به‌حال دیده شده بود. دانشمندان در ژوئن ۲۰۲۱ اعلام کردند دنباله‌دار دیگری با نام «C/2014 UN271» یا دنباله‌دار «برناردینلی-برنشتاین» به عنوان دورترین دنباله‌دار مشاهده شده در تاریخ از K2 پیشی گرفته است.

با این‌حال، K2 که از «ابر اورت» می‌آید، یک گلوله برفی یخ‌زده به اندازه یک شهر است که از یخ و غبار تشکیل شده است. ناسا باور دارد ابر اورت پوسته کروی غول پیکری است که از قطعات یخی زباله‌های فضایی به اندازه کوه ساخته شده است و سرچشمه بسیاری از دنباله‌دارها است.

«جیانلوکا ماسی» اخترفیزیکدان ایتالیایی گفت: «K2 – درخشان‌ترین دنباله‌دار منظومه شمسی – در روز چهارشنبه شب به فاصله حدود ۲۷۰ میلیون کیلومتری از زمین – نزدیکترین فاصله خود به زمین – می‌رسد. سرعت کلی این دنباله‌دار نسبت به زمین به صورت متوسط ۲۱ مایل در ثانیه است.»

اخترشناسان باور دارند این دنباله‌دار مملو از موادی است که از آغاز شکل‌گیری منظومه شمسی منجمد شده‌اند. پس با مطالعه این دنباله‌دار می‌توان لحظات اولیه پیدایش منظومه شمسی را درک کرد.